Arçelik İzmir Servis

muhabbetlerinden tiksindiğim bir grup kız arkadaşım var. varsa yoksa hayat alkolden, ortamdan ve dedikodudan ibaret. bunların tahsilli olmasına başlarda sinirleniyordum ama artık bunu da aştım. olabilir tayyeap'ta okumuş diye diye telkin ettim kendimi, yine bunlar iyiydi bir yerde... neyse bugün sakin bir yerde buluştuk ve ilk kez kendi kendime ''ne ediyorum la ben burda'' dedim. akabinden iç ses bana avazı çıktığı kadar ''yiteeeeerr'' diye bağırdı. vurdum kendimi liköre. numara değişmekten anam ağladı sözlük. küçük yerde oturunca kaçamıyosunda. huyumda yok sosyal paylaşım sitelerinden de men etmeye. ne çoklar sözlük ne çoklar baş edemiyorum artık... okul yıllarımda hemen okulun bitmesini ve erken yaşta para kazanmak için işe girmeyi isteyen biriydim. peki şimdi? şimdi eski günleri öylesine arayan, o günleri tekrar yaşamayı isteyen bir adam oldum... pişmanlıklarımdan değildir eskiye olan özlemim, o günlerin çok daha güzel ve mutlu olduğunu bilmemdendir.