Demirdöküm Servisi İzmir

birini öldürdüm. şaka la şaka yaa(ne biçim şakaysa). belki bu kadar sert değilse bile birileri bigün böyle çarpıcı itiraflar yapar mı ki acep diye düşünmekteyim. ama kendi adıma, galiba kaçış sendromuna yakalanıyorum. yani capillary leak değilde, hani şu klasik herşeyi bırakıp gitme isteği varya, yine geleyazmakta. bunun üzerine bir ara uzuuunca yazasım var da bakalım... Demirdöküm Servisi İzmir tutunamamaktan muzdaribim efendim. sanki mutluluk uzaklarda biryerlerde, gitsem çok mutlu olacakmışım gibi... fark ettim de, son zamanlarda aşık olduğum, ilgi ve saygı duyduğum tüm karşı cinsler beni yalnızca cesaretleri ile etkilemiş. evet, cesur insana aşık oluyorum. insanların politik duruş sergileme adına saçmalamalarından nefter ediyorum ki bu insanlar kimlik arayışında ergen olmadıkları zaman nefretim körükleniyor kendime engel olamıyorum gidip kulağının zarını patlatana kadar 's.ktr git' diye bağırmak istiyorum. apolitik insanlar bile bunlardan daha sevimli geliyor. bu saçmalayan güruh önce che'nin sırt çantasından nutuk çıkmış der, hemen ertesinde osmanlı padişahlarına laf ettirmez, hemen ertesinde milliyetçi olur türk bayrağı profillerinde dalgalanır, hemen ertesinde anavatanım maykop der çerkezlikten dem vurur, daha bitmedi hemen ertesinde rte en büyük başkan sloganı atarcasına dolanır ortalıkta, polise laf dedirtmez, dini islamdır felan ve kaset düzenli olarak başa sarar. sonra gelip bir de benim anarşistliğime laf sokar. ahah soktu bak çok acıdı ondan böyle delirdim.